Na schreeuwen tegen je kind denk je: “Nou ja, nu is het toch al mislukt.” En voor je het weet, is het een dag vol zuchten, snauwen, nog meer schreeuwen en schuldgevoel. Dat is precies wat we ook doen bij diëten: je eet één stuk taart en besluit dan de hele dag maar “te laten mislukken”. Maar opvoeden (net als gezond leven) gaat niet over perfectie. Het gaat over volhouden, jezelf herpakken en herstellen. Over even stilstaan, blijven ademen en sorry zeggen. Over steeds weer opnieuw beginnen. Want één schreeuwmoment zegt niks over jou als ouder. Wat je daarna doet, zegt alles. 💪🏼 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱

Ze voelen het gewoon aan he? Dat ene ding waar ze al in een eeuwigheid niet mee gespeeld hebben wordt ineens weer mega belangrijk als broer of zus ermee speelt 🤯 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱

De vraag is… ⭣⭣⭣⭣ “Wat doe jij niet vanwege mij wat je wel graag zou willen?” Het is geen makkelijke vraag, want het vraagt moed.
Moed om te luisteren zonder jezelf te verdedigen.
Moed om te erkennen dat liefde niet altijd vrij ademt.
En moed om te onderzoeken hoe je die ruimte samen weer kunt openen. Misschien volgt er even stilte.
Misschien doet het een beetje pijn om te horen of om te zeggen.
Maar juist daar, in dat eerlijke stukje ongemak, ligt iets heel waardevols.
Verbinding die niet gebouwd is op aanpassing, maar op echtheid. Want pas als we zien waar we onszelf verliezen in de relatie,
kunnen we ook weer kiezen om onszelf, én elkaar, terug te vinden. Durf jij de vraag te stellen? 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱

Wat ik graag zie op de lange termijn is niet altijd leuk of makkelijk op de korte termijn 😅 Ademen Verdragen En mezelf herinneren aan het waarom 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱

Iedereen is zelf verantwoordelijk. Luister naar je eigen innerlijke wijsheid. Soms is dat gehoorzaamheid. Soms is dat regels overtreden.

Welk team zit jij? 😃

Je hoort het vaak: “Kinderen hebben 1-op-1 tijd nodig.” En ja, tijd waarin je écht even samen bent, zonder afleiding, kan ontzettend waardevol zijn. Maar de manier waarop dit advies vaak wordt gebracht, legt vooral nog meer druk op ouders. Want hoe past dat in je agenda als je alleen opvoedt? Of als er drie of vier kinderen rondlopen die allemaal evenveel van je willen? Het idee dat je dagelijks met elk kind apart ‘kwaliteitsmomenten’ moet plannen, is niet alleen onrealistisch.. het kan je ook het gevoel geven dat je tekortschiet. Terwijl echte verbinding niet afhangt van tijdsblokken in je agenda. Oprecht contact ontstaat in het alledaagse. Wanneer je je kind écht ziet, hoort en serieus neemt, ook als zijn broer of zus erbij is. Wanneer je even lacht om een grapje aan tafel, een knuffel geeft bij het opstaan, samen een boodschap doet of interesse toont in wat er vandaag in de schooltas mee naar huis zit. Dát zijn de momenten die tellen. Klein, oprecht en haalbaar. Ben ik tegen 1-op-1 tijd? Zeker niet. Het kan juist heel krachtig zijn. Maar alleen als het vanuit rust en oprechtheid komt, niet vanuit de druk dat het ‘moet’. Want pas dan is er ruimte voor echte aandacht. 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱 Disclaimers 🙃 - Alles kent nuance. Als je me kent of met me werkt dan weet je dat ik iets meestal van meerdere kanten bekijk. - Niet eens met wat ik deel? Prima, dat hoeft ook niet. Door scrollen mag. - Ik bepaal gelukkig niet wat jij moet doen, dat kies je zelf. - Reacties zijn zeer welkom, maar hou het respectvol.

Werkt hier iedere keer! Speelsheid gebruiken en kinderen samen laten werken. Hier een paar voorbeelden: 👉🏼 Jullie samen tegen mij met kubbs (zie foto voor dit camping spel) 👉🏼 Kunnen jullie samen mijn arm naar beneden duwen? Ik denk dat ik te sterk ben hoor… 👉🏼 Zullen we zien of jullie sneller klaar zijn met tandenpoetsen dan ik met de was opruimen? 👉🏼 Kunnen jullie samen uitvinden waar ik de koekjes heb verstopt? 👉🏼 Ik probeer de auto in te pakken… kunnen jullie samenwerken om alle spullen sneller bij mij te brengen dan ik ze kan inladen? Vul vooral aan 😃👇🏻 PS: wil je nou meer leren over minder strijd tussen je kinderen? Reageer dan met MISSION en ik stuur je de link 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱

Er is weinig zo mooi als zien hoe je kinderen iets leren wat ze eerst nog niet konden. Niet omdat jij het voor ze oploste, maar omdat jij ze hielp het zelf te doen. Wil jij ook leren hoe je je kinderen kan begeleiden naar deze vaardigheden?
Reageer met MISSION voor meer info 😃 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱 Disclaimers 🙃 - Alles kent nuance. Als je me kent of met me werkt dan weet je dat ik iets meestal van meerdere kanten bekijk. - Niet eens met wat ik deel? Prima, dat hoeft ook niet. Door scrollen mag. - Ik bepaal gelukkig niet wat jij moet doen, dat kies je zelf. - Reacties zijn zeer welkom, maar hou het respectvol.

Benieuwd wat er opkomt in jouw hoofd.. Komt er iets waarvan je hart warm wordt? Of komt er iets waarbij je je hart vasthoudt? Laat het weten hieronder weten 😃 Enne, als je dus vaak je hart vasthoudt als je kinderen elkaar opzoeken omdat het gedoe geeft… Reageer dan met MISSION en ik laat je weten wat jij kan doen om de dynamiek te veranderen 💪🏼 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱

Ruzies tussen kinderen zijn normaal.
Ze horen bij het opgroeien. Het zijn mini-oefeningen in emoties, grenzen en onderhandelen. Maar in de praktijk voelt het vaak allesbehalve normaal. 
Je hoort gehuil, geschreeuw, verwijten – en voor je het weet, roep jij zelf: “Nu is het klaar!” of je beslist snel wie gelijk heeft, gewoon te zorgen dat het rustig wordt. En ja, dan lijkt de storm even voorbij.
Maar ondertussen leren je kinderen iets heel anders: 💥 boosheid is gevaarlijk, 💥 mijn emoties zijn verkeerd, 💥 mama/papa kiest altijd een kant. Dat maakt ruzie niet alleen pijnlijk in het moment, maar ook een bron van rivaliteit op de lange termijn. Want ruzie op zich is niet de vijand.
Het is oefenterrein. Een kans om te groeien.
Maar hoe jij reageert, bepaalt of een conflict uitmondt in verwijdering of juist in verbinding. En dát is het verschil tussen kinderen die elkaar als bedreiging zien… of leren dat ze veilig naast elkaar mogen bestaan. Jouw begeleiding doet ertoe! Reageer met MISSION voor meer info 😃 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱 Disclaimers 🙃 - Alles kent nuance. Als je me kent of met me werkt dan weet je dat ik iets meestal van meerdere kanten bekijk. - Niet eens met wat ik deel? Prima, dat hoeft ook niet. Door scrollen mag. - Ik bepaal gelukkig niet wat jij moet doen, dat kies je zelf. - Reacties zijn zeer welkom, maar hou het respectvol.

Kinderen worden niet geboren met haatgevoelens of jaloezie.
Ze worden geboren met een diepe behoefte aan aandacht, liefde en veiligheid. Strijd naar broers of zussen ontstaat wanneer ze het gevoel krijgen dat ze daarvoor moeten vechten.
👉 Als jij vergelijkt.
👉 Als jij partij kiest.
👉 Als jij eerlijkheid verwart met “alles hetzelfde”. En dat is heel begrijpelijk. Je doet het vanuit liefde, maar het werkt averechts. Gelukkig is er ook goed nieuws. Want de strijd is geen vaststaand gegeven. Leren hoe je het ombuigt? Reageer met MISSION en ontvang alle info! 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱 Disclaimers 🙃 - Alles kent nuance. Als je me kent of met me werkt dan weet je dat ik iets meestal van meerdere kanten bekijk. - Niet eens met wat ik deel? Prima, dat hoeft ook niet. Door scrollen mag. - Ik bepaal gelukkig niet wat jij moet doen, dat kies je zelf. - Reacties zijn zeer welkom, maar hou het respectvol.

Hier ben ik vast niet alleen in. Wat herken jij?

Lange tijd dacht ik dat helen vooral betekende: 👀 graven in oude pijn 👀 trauma’s aankijken 👀 nog dieper begrijpen waar het ooit misging En ja, daar kan zoveel waarde in zitten. Maar ik ontdekte iets onverwachts in mezelf. Het echte helen gebeurt vaak niet in de diepte van het donker… 💫 Het is stappen in het licht. 💫 In lachen. In dansen. In een spelletje doen met je kind. In gek doen in de keuken. In jezelf toestaan om te spelen, te genieten en plezier te maken. Plezier maakt ruimte. Het opent je hart. Het herinnert je lichaam eraan dat veiligheid ook LEVEN betekent, dat je méér bent dan je littekens. Dat je niet alleen hoeft te werken aan jezelf, maar ook mag LEVEN met jezelf. Want helen gaat niet alleen over het verwerken van wat er is geweest. Het gaat net zo goed over het terugvinden van lichtheid, creativiteit en verwondering. Over weer voelen: ik ben hier en dit leven is de moeite waard. Soms is de grootste therapie niet nóg een sessie… maar simpelweg samen lol maken. Waar vind jij plezier in, dat je lichaam weer laat voelen dat je leeft? 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱

Zeg me dat ik niet de enige ben?! 🤯😵‍💫

Veel ouders zeggen dit zinnetje bijna achteloos. Alsof het de enige juiste conclusie mag zijn: het was prima, dus ik hoef er niet meer naar te kijken. Maar weet je? Niemand groeit op zonder gemis. Zonder momenten dat je niet gezien werd, zonder pijn, zonder ouders die – hoe liefdevol ook – de plank soms misslaan. Het betekent niet dat je jeugd slecht was. Het betekent wel dat er in ieder verhaal zowel licht als schaduw zit. Dat er dingen niet gebeurden, die je juist zo hard nodig had. Een knuffel op het juiste moment. Een ouder die vroeg wat er echt in je omging. Ruimte om boos of verdrietig te mogen zijn. Of iets wat niet werd opgemerkt, waardoor je je alleen voelde. Als je dat kunt erkennen, ontstaat er ruimte. Ruimte om zowel dankbaar te zijn voor wat je wel hebt gekregen, als zacht te rouwen om wat er ontbrak. Het nemen zoals het is. Niet mooier, niet lelijker. Als dat lukt, doe je het groots! Het maakt dat jij vandaag je kinderen iets anders kunt geven. Het gaat niet om schuld. Het gaat om zien. Om eerlijk durven zijn naar jezelf. En om helen, zodat je niet alleen je kinderen, maar ook jezelf geeft wat nodig is. 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱

Hier ga ik lekker op he! Wat leerde jouw kind met dank aan muziek? Let me know 😃 Hier satisfyer (dankjewel @roxy.dekkerr) F*ck you very very much (Lily Allen) 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱

Soms vraagt een kind niet om meer regels, maar om meer zachtheid.
Niet om nog een consequentie, maar om iemand die durft te zien wat eronder ligt. Ik las het boek Als de wolven huilen - Kristin Hannah. Dit boek raakt namelijk precies dat punt in opvoeden en begeleiden: traumasensitief kijken. Voorbij het gedrag. Voorbij de drift, de terugtrekking of de “lastigheid”. 
Het verhaal is prachtig geschreven en nodigt je uit om te zien wat een kind heeft meegemaakt. Om het onschuldige weer te herkennen achter de muur van overlevingsstrategieën. Traumasensitief opvoeden vraagt geduld. Volhouden, ook als het zwaar voelt. Blijven geven, juist als het kind duwt. Je hart openen, ook als je eigen reflex is om te sluiten. Het gaat niet over kinderen “repareren”. Het gaat over bedding bieden. Over veiligheid ademen. Over steeds opnieuw zeggen met je aanwezigheid: je bent niet alleen, je bent niet te veel, je bent niet fout. Heb jij het boek al gelezen? Wat raakte jou het meest? 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱

Echt, doe jezelf een lol en maak het makkelijk: Zet gewoon al die wensen op de foto. Enige nadeel is dat je fotorol volstaat met dit soort meuk. Maar wees eerlijk.. liever in de fotorol dan in huis toch? Hier werkt het al jaren. Zeker nu ons verjaardags- en feestdagenseizoen weer dichterbij komt. En soms komt het dus echt van pas als ik zelf geen ideeën heb. Thank me later 👋🏻 Ken jij nog meer van dit soort life savers? Deel ff voor je medemoeders en -vaders. 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱

Soms fluistert er een stemmetje in mij: “Ben ik wel goed genoeg? Wat als hij me zat wordt? Wat als hij weggaat?” 
Die angst kan zomaar ineens bovenkomen. En dan zijn er die twee woorden die alles verzachten: 
“Ik blijf.” Juist als het ff minder gaat. Juist als er twijfel is. Juist bij gedoe. Iets in mij vind dat ik dat niet nodig heb. Maar als ik heel eerlijk ben is dat precies wat rust brengt. Ik kan het alleen. Maar ik kies voor samen. 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱

👉 Herkenbaar? Hoe ziet mental load er bij jullie thuis uit? Laat het weten in de reacties. Mijn man en ik praten uitgebreid over mental load in aflevering 32 van onze Generatie GevoelsRijk Podcast. En daarin kwamen we elkaar behooooorlijk tegen. Meeluisteren? Reageer met PODCAST32 en ik stuur je de link! PS: onder alle nieuwe reacties verloten we iedere maand een kaartendeck met Reminders voor Verbindend Ouderschap 🥳 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱

Het grootste misverstand is toch wel dat mensen denken dat ik altijd geduldig ben met mijn kinderen. Dat is niet zo. Ik vlieg af en toe uit de bocht. Ik verzaak soms een duidelijke grens te stellen. Ik verlies mezelf soms in de chaos. Al moet ik ook bekennen dat het gedurende de jaren minder is geworden. Ik ken mezelf beter. Ik ben zachter geworden. Kan de controle meer loslaten en meegaan met de stroom van het leven. Wat is jouw aanname van mij? 🤪 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱

Woorden doen ertoe. Wat is jouw boodschap? Heb je veel kritiek? Wees je bewust van wat je zegt ❤️ 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱

Want pohhh, dat valt echt niet altijd mee. Blijven ademen. De tijd nemen. De storm omarmen. Afgelopen 11 jaar veel mogen oefenen en geloof me: het wordt steeds makkelijker. Zeg me dat ik niet de enige ben 👀 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱

Kinderen leren veel meer van hoe wij doen, voelen en reageren. Meer dan van de woorden die we zeggen. Als jij belichaamt wat je je kind gunt - rust, mildheid, veerkracht, eerlijkheid – dan geef je een levend voorbeeld om op te groeien. Jouw energie is hun blauwdruk. Elke blik, elk gebaar, elke toon van je stem plant een zaadje. Jij bent de bodem waarin je kind mag wortelen. PS: ben jij klaar om met jezelf aan de slag te gaan? Kom je erbij in de Generatie GevoelsRijk Thuishaven. Reageer met THUISHAVEN voor meer info! 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱

Vertel me dat ik niet de enige ben die dit moeilijk vindt 😱 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱 PS: in de Generatie GevoelsRijk Thuishaven is ruimte voor dit soort vraagstukken. Voel je welkom! Meer info? Reageer met THUISHAVEN

En komt dan de politie bij je op bezoek als je je kind van onder 12 wel een smartphone geeft? Nee, natuurlijk niet. Gelukkig mag je altijd zelf beslissen. Het woord SMARTPHONE is wat mij betreft misleidend. Want daar zitten nogal wat gradaties in. Ik ben niet tegen een telefoon.
Ik ben voor bewust kiezen. 📵 Soms is dat een smartwatch 📵 Soms is dat een simpele telefoon a la Nokia 3210 📵 Soms is dat een smartphone met enkel toegang tot de camera en Spotify We hebben onze kinderen te beschermen. Ik ben dus tegen een telefoon geven met toegang tot alle toepassingen zonder begeleiding. Want dat is vragen om problemen. Dat is je kind in onveiligheid brengen. Dat is je ogen sluiten voor de online gevaren. Het is onze verantwoordelijkheid om kinderen te begeleiden. En daar hoort bij dat wij bepalen wat wel en niet mag. Reageer met JAOFNEE en ontvang twee gratis checklists, zodat jij houvast krijgt bij deze lastige beslissing. 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱 Disclaimers 🙃 - Alles kent nuance. Als je me kent of met me werkt dan weet je dat ik iets meestal van meerdere kanten bekijk. - Niet eens met wat ik deel? Prima, dat hoeft ook niet. Door scrollen mag. - Ik bepaal gelukkig niet wat jij moet doen, dat kies je zelf. - Reacties zijn zeer welkom, maar hou het respectvol.

Toen ik dit hoorde merkte ik direct verzachting in mezelf.. Want wat een eerlijkheid. Wat een zelfinzicht. 
En eigenlijk zegt ze precies hoe het bij ons allemaal werkt:
boosheid neemt soms het stuur over, woorden vliegen eruit voordat ons hart of hoofd kan volgen. Kinderen leren dit niet uit een boek. 
Ze voelen het, ze ervaren het in hun lijf en soms kunnen ze het al verwoorden op een manier die ons meteen doet verzachten. Wat wij als ouders kunnen doen:
✨ Ruimte maken voor die gevoelens, ook als het stormt.
✨ Helpen herstellen als woorden pijn doen.
✨ Laten zien dat emoties er mogen zijn én dat verbinding altijd weer mogelijk is. Zo werken we met en aan emotionele wijsheid. 💛 PS: om leren gaan met emoties is een belangrijk onderdeel van de Generatie GevoelsRijk Thuishaven. Kom je erbij? Reageer met THUISHAVEN voor meer info! 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱 Disclaimers 🙃 - Alles kent nuance. Als je me kent of met me werkt dan weet je dat ik iets meestal van meerdere kanten bekijk. - Niet eens met wat ik deel? Prima, dat hoeft ook niet. Door scrollen mag. - Ik bepaal gelukkig niet wat jij moet doen, dat kies je zelf. - Reacties zijn zeer welkom, maar hou het respectvol.

Vul vooral aan 👇🏻👇🏻👇🏻 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱

↓↓↓↓ Stel je voor: jij als tankstation, maar dan voor liefde en zachtheid. 
Je gaat gewoon ergens zitten en je kind kan komen bijtanken. Elke knuffel vult hun hart, kalmeert hun systeem en laadt hun batterij weer op. Bij ons thuis is het altijd een hit. Laatst nog: ik zag dat mijn dochter wat extra liefde nodig had. Dus ik herinnerde haar eraan dat het oplaadstation geopend was. Eerst wilde ze niet. Prima natuurlijk, het laat zich niet forceren. Ik zei dat het de rest van de avond kon. En jawel, vlak nadat ze op bed lag kwam ze terug… “Je zei toch dat het nog kon?” 
Ze plofte op schoot, ik hield haar vast en liet pas los toen zij klaar was. Soms duurt het maar een paar seconden. Soms duurt het minuten. Maar de ontspanning en verbondenheid die eruit ontstaat, is elke seconde waard. 
We geven iets heel waardevols. Juist doordat ze regie hebben, kunnen kinderen zelf voelen hoeveel ze nodig hebben en dat is vaak minder dan wij vrezen. 👉 Wanneer open jij jouw knuffel-oplaadstation voor je kind? 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱

Er is niet één juiste leeftijd.  Er zijn richtlijnen. Er zijn meningen. Er zijn andere ouders.
En dan is er JIJ. 
Jij kent je kind. Jouw waarden. Jouw gezin. En toch voelen veel ouders zich verloren in deze keuze. 
Wanneer moet ik m’n kind een telefoon geven? Hoe dan? En wat als ik te laat ben? Sowieso is er geen moeten. En het is ook niet nu of nooit.
 De grootste valkuil?
👉 Een smartphone geven als quick fix:
– Zodat je kind erbij hoort
– Zodat je kind jou kan bereiken
– Zodat ‘het gedoe’ stopt Een telefoon is géén simpel apparaat. Het is überhaupt in basis niet ontworpen voor kinderen. Het is een toegangspoort tot een wereld waarin kinderen volwassen vaardigheden nodig hebben. Ik maakte 2 gratis checklists die antwoord geven op de volgende vragen:
✔️ Is mijn kind klaar voor een eigen telefoon?
✔️ Ben ik er klaar voor om mijn kind een eigen telefoon te geven? Vergeet niet: je hoeft niet alles in één keer te beslissen.
Er is zóveel tussen niets en alles. Jij mag daarin sturen. PS: reageer met JAOFNEE en ik stuur je de twee gratis checklists! 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱 Disclaimers 🙃 - Alles kent nuance. Als je me kent of met me werkt dan weet je dat ik iets meestal van meerdere kanten bekijk. - Niet eens met wat ik deel? Prima, dat hoeft ook niet. Door scrollen mag. - Ik bepaal gelukkig niet wat jij moet doen, dat kies je zelf. - Reacties zijn zeer welkom, maar hou het respectvol.

“Je doet het toch gewoon op gevoel?” Die zin hoor ik vaak. En ik snap ‘m ook. Want natuurlijk voel je veel in het ouderschap. Natuurlijk is er intuïtie en liefde en instinct. Maar als dat genoeg was… Waarom voelen zoveel ouders zich dan zo vaak tekortschieten? De waarheid is wat mij betreft gelaagder dan “gewoon je gevoel volgen”. Intuïtie is belangrijk, maar het is niet altijd voldoende. Zeker niet als jouw innerlijke kompas ooit is gevormd in een omgeving waarin emoties er niet echt mochten zijn. Waar gehoorzaamheid boven verbinding ging. Waar grenzen verwarren met straf heel normaal was. Opvoeden vraagt niet alleen gevoel. Het vraagt ook oefening. En reflectie. Bewustzijn van je automatische neigingen. En dan: het aandurven om iets nieuws te proberen. Niet één keer. Maar telkens weer opnieuw. Zoals je je spieren traint, train je ook je opvoedspieren. Zodat je steeds meer in staat bent om niet alleen te voelen, maar ook te handelen vanuit verbinding. Wat traint jouw opvoedspier op dit moment het meest? PS: om leren gaan met emoties is een belangrijk onderdeel van de Generatie GevoelsRijk Thuishaven. Kom je erbij? Reageer met THUISHAVEN voor meer info! 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱 Disclaimers 🙃 - Alles kent nuance. Als je me kent of met me werkt dan weet je dat ik iets meestal van meerdere kanten bekijk. - Niet eens met wat ik deel? Prima, dat hoeft ook niet. Door scrollen mag. - Ik bepaal gelukkig niet wat jij moet doen, dat kies je zelf. - Reacties zijn zeer welkom, maar hou het respectvol.

Het Engelse woord emotion betekent energy in motion >> energie in beweging. Emoties vragen niet om weggeduwd of weggepoetst te worden. Ze vragen juist om bewogen te worden, om gezien, gevoeld en doorleefd te worden. En dat is spannend, want vaak willen we er het liefst van weg. Boosheid, verdriet, angst of frustratie… We hopen dat het snel zakt of we zoeken afleiding. Maar daardoor raken we juist vaster in de emotie. Wanneer je de moed hebt om naar dat wat je voelt toe te bewegen, ontdek je dat emoties eigenlijk boodschappers zijn. Ze vertellen je wat er belangrijk is voor jou, waar een grens is of wat er geraakt is in je binnenwereld. 💡 En hier zit een belangrijke sleutel in het ouderschap. Pas als je je eigen emoties leert voelen en dragen, kun je ook echt aanwezig zijn bij de emoties van je kind. Niet als iets dat weg moet, maar als energie die weer mag gaan stromen. Dus de volgende keer dat jij of je kind vastloopt in een emotie, denk dan aan de Chinese vingerval: hoe harder je vecht, hoe vaster je komt te zitten. Hoe meer je er bij kan blijven, hoe sneller de ruimte terugkomt. PS: om leren gaan met emoties is een belangrijk onderdeel van de Generatie GevoelsRijk Thuishaven. Kom je erbij? Reageer met THUISHAVEN voor meer info! 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱 Disclaimers 🙃 - Alles kent nuance. Als je me kent of met me werkt dan weet je dat ik iets meestal van meerdere kanten bekijk. - Niet eens met wat ik deel? Prima, dat hoeft ook niet. Door scrollen mag. - Ik bepaal gelukkig niet wat jij moet doen, dat kies je zelf. - Reacties zijn zeer welkom, maar hou het respectvol.

Dit is wat zijn antwoord was: 👉 “Geef ruimte aan alle gevoelens.” En nee, dit was niet voorbereid of ingestudeerd. Het was een spontaan moment. Eén van de kinderen was nog beneden, wij zaten de was te vouwen, hij zat naast ons een boek te lezen. We raakten aan de praat over de Thuishaven en toen stelde ik hem zomaar die vraag. En dit was zijn antwoord.
Zo puur. Zo raak. Want dat is zo’n belangrijk onderdeel van wat we in de Thuishaven samen oefenen en ontdekken:
ruimte maken voor alle gevoelens. 

Voor de boosheid en de blijheid. Voor de tranen en de trots. Voor onszelf en voor onze kinderen. Dat is waar we samen groeien. Reageer met THUISHAVEN en ontvang alle info! 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱 Disclaimers 🙃 - Alles kent nuance. Als je me kent of met me werkt dan weet je dat ik iets meestal van meerdere kanten bekijk. - Niet eens met wat ik deel? Prima, dat hoeft ook niet. Door scrollen mag. - Ik bepaal gelukkig niet wat jij moet doen, dat kies je zelf. - Reacties zijn zeer welkom, maar hou het respectvol.

Stel je voor: je hebt keihard gewerkt en toch gaat die gehoopte promotie aan je neus voorbij.
Dat doet van alles met je. Het voelt oneerlijk, pijnlijk, frustrerend en het raakt ook aan onzekerheid. Als je dat niet kwijt kunt (geen goed gesprek, geen plek om te mogen balen of huilen), dan blijft die frustratie in je lijf hangen. 
En wat gebeurt er dan?
👉 Je lontje wordt korter.
👉 Thuis reageer je sneller geïrriteerd.
👉 Een kleine prikkel kan de emmer doen overlopen. Of wat denk je dat er gebeurt als je partner bij thuiskomst zegt: “Je kan er toch niets meer aan veranderen, zet je erover heen joh” (= relativeren) of nog erger… “Als je niet normaal kan doen dan eet je maar alleen” (= een vorm van straffen) Niet gek dat de frustratie, de pijn en de onzekerheid verder toeneemt. Terug naar je kind. 
Je kind wil een toren bouwen en die valt om.
Of hij wil meedoen met een spel, maar wordt niet gekozen.
Als de teleurstelling er niet uit kan of mag, wordt de frustratie groter.
En dat uit zich dan in schreeuwen, slaan of met spullen gooien. Niet omdat je kind stout is. Niet omdat je kind het op jou gemunt heeft. Maar omdat de frustratie nergens heen kon. In de Generatie GevoelsRijk Thuishaven staat een cursus klaar waar je leert welke afslagen er zijn vóór agressie en hoe jij je kind kunt helpen om de spanning te ontladen. Minder frustratie toevoegen. Meer ruimte voor emoties. Zodat je kind leert omgaan met lastige gevoelens en jij thuis meer rust en harmonie ervaart. PS: laat jouw kind agressie zien en wil je dat verminderen? Reageer met ROTONDE voor meer info! 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱 Disclaimers 🙃 - Dit is slechts één invalshoek. Er valt veel meer over agressie bij kinderen te zeggen, daarom heb ik er een hele cursus over gemaakt. - Alles kent nuance. Als je me kent of met me werkt dan weet je dat ik iets meestal van meerdere kanten bekijk. - Niet eens met wat ik deel? Prima, dat hoeft ook niet. Door scrollen mag. - Ik bepaal gelukkig niet wat jij moet doen, dat kies je zelf. - Reacties zijn zeer welkom, maar hou het respectvol.

“Een verkeerde beker vergelijken met een relatiecrisis? Dat slaat toch nergens op!” ❌ Toch deed ik het tijdens een workshop. 👉 Want wat wij vaak ‘aanstellerij’ noemen, is voor een kind écht groot. Je kent het vast: Een peuter die volledig ontploft omdat jij de groene beker pakt in plaats van de rode. En jij denkt: “Serieus? Het is maar een beker…” Misschien zeg je het zelfs hardop, in de hoop dat je kind stopt met ‘moeilijk doen om niks’. Maar hier komt ‘m de crux: Kinderen hebben geen problemen zoals wij. Geen financiële zorgen. Geen relatie die op de klippen loopt. Geen werkstress. Hun problemen passen bij hun leeftijd: ✨ De verkeerde beker. ✨ Een kleuter die ineens een andere juf treft. ✨ Een 9-jarige die keer op keer verliest met gamen. ✨ Een puber die zijn eerste onvoldoende haalt. Voor ons lijkt het klein. Voor hen voelt het groot. En net als wij pijn voelen in een relatiecrisis, voelen zij pijn bij die verkeerde beker. En dus… als je dat weet, reageer je anders. Met meer begrip. Want zeg eens eerlijk: zou jij tegen een vriend(in) met liefdesverdriet zeggen: “Stel je niet zo aan joh”? PS: reageer met THUISHAVEN als je wilt thuiskomen en groeien in Verbindend Ouderschap. 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱 Disclaimers 🙃 - Alles kent nuance. Als je me kent of met me werkt dan weet je dat ik iets meestal van meerdere kanten bekijk. - Niet eens met wat ik deel? Prima, dat hoeft ook niet. Door scrollen mag. - Ik bepaal gelukkig niet wat jij moet doen, dat kies je zelf. - Reacties zijn zeer welkom, maar hou het respectvol.

↓ Lees het hier
Wanneer ouders stoppen met straffen of dreigen bij agressie, en in plaats daarvan: * zelf de grens zichtbaar maken door in actie te komen, * ruimte geven voor tranen en teleurstelling, * en speelsheid of beweging inzetten om spanning los te maken… Dan gebeurt er dit: kinderen voelen zich veiliger, kunnen écht ontladen en laten op de lange termijn mínder vaak agressie zien. Veel mensen denken nog steeds dat kinderen leren stoppen met agressie door straf of consequenties. Door ‘een lesje’ leren. 
Maar als je wil dat agressie écht afneemt, moet je dit weten: ➡ Agressie is geen onwil, maar onmacht – het eindstation van frustratie.
➡ Een grens werkt pas als jij hem zichtbaar maakt met je eigen actie.
➡ Straf en dreiging vullen de emotionele emmer; ontlading leegt hem.
➡ Kinderen hebben jouw hulp nodig bij heftige gevoelens – ze kunnen het nog niet alleen.
➡ Leiderschap = warm en duidelijk. Niet streng, maar ook niet wegkijken. Dus:
❌ Straf + afstand = meer frustratie
✅ Actie + nabijheid = veiligheid en minder agressie Kinderen leren niet van straf. Ze leren van onze aanwezigheid, onze rust en de veilige bedding die we bieden om hun grote gevoelens te dragen. PS: laat jouw kind agressie zien en wil je dat verminderen? Reageer met ROTONDE voor meer info! 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱 Disclaimers 🙃 - Dit is slechts één invalshoek. Er valt veel meer over agressie bij kinderen te zeggen, daarom heb ik er een hele cursus over gemaakt. - Alles kent nuance. Als je me kent of met me werkt dan weet je dat ik iets meestal van meerdere kanten bekijk. - Niet eens met wat ik deel? Prima, dat hoeft ook niet. Door scrollen mag. - Ik bepaal gelukkig niet wat jij moet doen, dat kies je zelf. - Reacties zijn zeer welkom, maar hou het respectvol.

Iedereen heeft een mening over hoe je het zou moeten doen.
Strenger. Losser. Minder schermen. Meer regels. 
En weet je wat het is? Niet iedereen gaat het eens zijn met hoe jij je kinderen opvoedt. En dat hoeft ook niet. Jij bent de ouder. Jij kent jouw kinderen, jouw gezin, jouw waarden. Dat is genoeg. Laat de ruis van buitenaf los en vertrouw op je eigen kompas. Misschien ben je zoekend naar jouw kompas. Voel je welkom bij de Generatie GevoelsRijk Thuishaven - dé plek om thuis te komen in Verbindend Ouderschap. Waar jij kan voelen wat past bij jouw gezin. Reageer met ‘THUISHAVEN’ voor alle info. 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱 Disclaimers 🙃 - Het klopt: ik heb zelf ook een mening over opvoeden. Voel wat klopt voor jou! - Alles kent nuance. Als je me kent of met me werkt dan weet je dat ik iets meestal van meerdere kanten bekijk. - Niet eens met wat ik deel? Prima, dat hoeft ook niet. Door scrollen mag. - Ik bepaal gelukkig niet wat jij moet doen, dat kies je zelf. - Reacties zijn zeer welkom, maar hou het respectvol.

👇🏻👇🏻👇🏻 Grapje natuurlijk. Want meltdowns horen bij normale kindontwikkeling. Ze zijn een gezonde uitlaatklep voor alle gevoelens waar een jong kind nog niet zelf woorden aan kan geven. Of nog niet de vaardigheden hebben om te reguleren. Betekent dat dat je niks kan doen als ouder? Zeker niet. Je kan helpen bij het leren omgaan met emoties. ❌ Maar nee, het doel is niet: voorkomen dat je kind een meltdown heeft.
✅ Het doel is: je kind stap voor stap begeleiden in het leren omgaan met emoties. Niet door emoties weg te duwen, maar door ze ruimte te geven en ondertussen tools aan te reiken. Dit zijn 5 manieren die ik zelf heel waardevol vind: 1. Geef woorden aan emoties, liefst voordat ze ontploffen
“Ik zie dat je schouders gespannen zijn, voel je je boos?” Gevoelens die benoemd worden, kunnen beter gereguleerd worden. Het zogenaamde ‘name it to tame it’. 2. Ga samen uit de situatie
Een time-in (ipv een time-out) waar prikkels beperkt worden en waar je een veilige haven kan bieden om even tot rust te komen. 3. Doe voor hoe je met emoties omgaat (zelf-regulatie)
Zeg hardop: “Poeh, ik merk stress door het verkeer, ik ga even drie keer diep ademhalen.” Kinderen leren hier méér van dan van elke uitleg. 4. Verwelkom emoties en maak het normaal
In plaats van “Stop met huilen”:
“Ik zie dat je veel verdriet hebt. Laat alle tranen er maar uit.” 5. Geef erkenning
“Ja, dat maakt je boos. Je had liever langer willen blijven.”
Eerst erkenning, daarna pas oplossingen. Onthoud: Meltdowns zijn niet het probleem. Zie het als kans: ▶️ om te oefenen met vaardigheden ▶️ om te laten ervaren dat je blijft ▶️ om te verbinden PS: reageer met THUISHAVEN als je wil thuiskomen en groeien in Verbindend Ouderschap. Wil je bij zijn! 🙌🏼 Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

Ik wil geen verwende kinderen. 
Dus ik stel grenzen. Stevig, duidelijk en liefdevol. 
Want grenzen geven veiligheid. Ik hoef niet hun vriendin te zijn. Ik ben hun moeder.
Ze mogen me stom vinden. Ze mogen me onredelijk vinden.
Dat hoort erbij. Wat ik NIET doe (of probeer te doen): schreeuwen, straffen of dreigen.
Wat ik WEL doe: de verbinding houden. Ook als ik nee zeg.
Want dat is de kunst: duidelijk zijn, zonder de relatie kwijt te raken. Leren hoe je dat doet? Grenzen stellen en de verbinding houden? Er staat een complete cursus klaar in de Generatie GevoelsRijk Thuishaven. Reageer met ‘THUISHAVEN’ voor meer info. 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱 Disclaimers 🙃 - Heb je het gezien? Er staat dat ik probeer. - Alles kent nuance. Als je me kent of met me werkt dan weet je dat ik iets meestal van meerdere kanten bekijk. - Niet eens met wat ik deel? Prima, dat hoeft ook niet. Door scrollen mag. - Ik bepaal gelukkig niet wat jij moet doen, dat kies je zelf. - Reacties zijn zeer welkom, maar hou het respectvol.

Je oudste kind heeft er niet voor gekozen om de oudste te zijn. Het is geen mini-ouder, geen vanzelfsprekende rolmodel, en al helemaal geen kind dat “het altijd beter zou moeten weten”. Ook de oudste is nog volop aan het leren, ontdekken en fouten maken. En dat mag. Natuurlijk mag je soms andere verwachtingen hebben afhankelijk van leeftijd en ontwikkelingsfase. Maar opleggen dat de oudste altijd de “wijze en goede voorbeeldfunctie” moet vervullen, legt een enorme druk. Het kan leiden tot perfectionisme, schuldgevoel of zelfs wrok richting broertjes of zusjes. 👉 Gezonde relaties tussen broers en zussen ontstaan niet door extra druk op de oudste, maar door ieder kind de ruimte te geven om te groeien op zijn of haar tempo. Laat kinderen vooral gewoon kinderen zijn. Fouten maken, leren en weer doorgaan – allemaal in hun eigen unieke rol. PS: reageer met THUISHAVEN als je wil thuiskomen en groeien in Verbindend Ouderschap. Wil je bij zijn! 🙌🏼 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱 Disclaimers 🙃 - Alles kent nuance, je bent geen slechte ouder als je tegen je oudste zegt dat hij het goede voorbeeld moet geven. - Niet eens met wat ik deel? Prima, dat hoeft ook niet. Door scrollen mag. - Ik bepaal gelukkig niet wat jij moet doen, dat kies je zelf. - Reacties zijn zeer welkom, maar hou het respectvol.

Ik dacht van de week: leuk, laten we naar @geofort gaan! De kinderen hadden studiedag. 
Even googlen voor de openingstijden – ja hoor, ze waren open. Na 45 minuten in de auto kwamen we enthousiast aan, waarna we buiten een bord zien staan: gesloten. 
De stemming zakte meteen. Moesten we serieus weer 45 minuten terugrijden? Toch besloten we nog even door te lopen naar de ingang. Misschien was er wel iemand aanwezig en konden ze ons tips geven voor iets anders in de buurt. En toen gebeurde het onverwachte: een fantastische dame keek ons aan en zei glimlachend: 
“Ach, weet je wat… dan gooi ik het museum toch gewoon open voor jullie?” Een privébezoek aan GeoFort, zomaar, uit pure gastvrijheid.
Wat een cadeau. Wat een feest. Wat een ervaring. Dikke vette aanrader! 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱

Die vlinders zijn er nog steeds, alleen overschaduwd door verantwoordelijkheden, kinderen opvoeden of alle gedachten in je hoofd. Je kind heeft het nodig om jullie te zien als man en vrouw, niet alleen als vader en moeder. En ook jij mag dat prioriteit geven. 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱 Disclaimers 🙃 - Ik schrijf hier over man/vrouw en vader/moeder. Het kan natuurlijk ook man/man of vrouw/vrouw zijn. - Alles kent nuance, maar insta laat weinig ruimte voor hele blogs. Als je me kent of met me werkt dan weet je dat ik iets meestal van meerdere kanten bekijk. - Niet eens met wat ik deel? Prima, dat hoeft ook niet. Door scrollen mag. - Ik bepaal gelukkig niet wat jij moet doen, dat kies je zelf. - Reacties zijn zeer welkom, maar hou het respectvol.

Kinderen worden vaak gezien als het ‘probleem’ – druk, boos, onzeker, verdrietig – en dus moeten zij ‘gerepareerd’ worden.
 Maar een kind dat vastloopt, vertelt altijd iets over de context waarin het opgroeit. Over de spanning die het voelt. Over de emoties die niet gedragen worden. Over intergenerationele patronen die doorgegeven worden. 👉 De sleutel voor echte verandering ligt niet bij het kind, maar bij de ouders.
 We kunnen kinderen niet verantwoordelijk maken voor het oplossen van iets wat groter is dan zij. Natuurlijk kan een kind in therapie of begeleiding waardevolle dingen leren/ Denk aan vaardigheden, woorden voor gevoelens of manieren om zichzelf te helpen. Maar het is een illusie te denken dat dit voldoende is. We mogen niet verwachten dat een kind gezinsdynamiek kan veranderen. Pas wanneer ouders bereid zijn hun eigen stukken aan te kijken, ontstaat er échte beweging. Dáár ligt de sleutel. PS: reageer met THUISHAVEN als je wil thuiskomen en groeien in Verbindend Ouderschap. Wil je bij zijn! 🙌🏼 Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap Disclaimers 🙃 - Alles kent nuance, maar insta laat weinig ruimte voor hele blogs. Als je me kent of met me werkt dan weet je dat ik iets meestal van meerdere kanten bekijk. - Niet eens met wat ik deel? Prima, dat hoeft ook niet. Door scrollen mag. - Ik bepaal gelukkig niet wat jij moet doen, dat kies je zelf. Jij kent jouw kind en jullie situatie het beste. - Reacties zijn zeer welkom, maar hou het respectvol.

Check ⤵ Huilen is geen zwakte. Het is de taal van een zacht hart.
Het laat zien dat er nog ruimte is om geraakt te worden, om los te laten, om te voelen. Een kind dat nooit huilt, dat altijd dapper of ‘stoer’ lijkt, kan ons iets anders laten zien:
een hart dat zich is gaan verharden. 
Een pantser dat zich vormt, omdat er te weinig veilige plekken waren om kwetsbaar te mogen zijn. Soms zie je dat al bij heel jonge kinderen.
En hoe ouder ze worden, hoe meer dat pantser zich kan vastzetten. 
Bij jongens vaak nog sterker, omdat de maatschappij hen leert dat tranen niet passen bij mannelijkheid. Maar huilen hoort bij het leven. Bij mens-zijn. 
Huilen — met natte of droge tranen — vraagt om veiligheid.
Om armen die niet wegduwen, maar dragen.
Om ogen die niet oordelen, maar zien. Wat kunnen wij als ouders doen?
Wij mogen vooropgaan.
Onze eigen emotionele competentie ontwikkelen.
Leren dat tranen erbij horen.
Dat zachtheid kracht is. Zodat wij de tranen van kinderen kunnen ontvangen, waardoor onze kinderen leren: 
Ik hoef mijn hart niet te verharden.
Ik mag voelen.
Ik mag mens zijn. Ons werk als ouders is niet om het huilen te stoppen,
maar om de harten van onze kinderen zacht te houden. PS: reageer met WACHTLIJST voor iets wat je niet wil missen, beloofd! 🙌🏼 Mijn meest waardevolle aanbod ooit voor ouders van kinderen tot 12 jaar! 𝘝𝘰𝘭𝘨 @𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘵𝘪𝘦_𝘨𝘦𝘷𝘰𝘦𝘭𝘴𝘳𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘰𝘱𝘷𝘰𝘦𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱

Wie wil je zijn? Wat wil je je kind laten voelen? Het zit niet in grootse gebaren, maar juist in de kleine dingen. ❤️ PS: reageer met WACHTLIJST voor iets wat je niet wil missen, beloofd! 🙌🏼 Mijn meest waardevolle aanbod ooit voor ouders van kinderen tot 12 jaar! Tussen 3 en 8 sept ontvang je alle info 😃 Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

Check ⤵ 1️⃣ Je wil je kind voor álles beschermen.
Natuurlijk wil je je kind pijn besparen. Maar tegenslagen zijn als de wind voor een boom: zonder die weerstand wortelt hij niet stevig. Kinderen hebben kleine stormen nodig om kracht te ontwikkelen – met jou als veilige basis om telkens naar terug te keren. 2️⃣ Je denkt dat je kind sterker wordt door zelf ‘hard’ te zijn.
Strengheid of kilte maken een kind niet veerkrachtiger, maar onzekerder. Sterkte bouwt zich niet op uit hardheid, maar uit het ervaren dat emoties er mogen zijn en dat iemand je opvangt als het moeilijk is. 3️⃣ Je gooit je kind in het diepe.
“Ze moeten het maar leren,” klinkt stoer, maar kinderen leren niet zwemmen door meteen in de zee gegooid te worden. Ze leren door stap voor stap vertrouwen op te bouwen – met jou naast hen, zodat ze weten dat ze niet alleen zijn. 4️⃣ Je legt te veel nadruk op ‘lief en aardig’ zijn.
Vriendelijkheid is waardevol, maar als kinderen leren dat ze altijd zacht en aangepast moeten zijn, verliezen ze hun vuur. Soms is ‘nee’, boos worden of je grens aangeven net zo belangrijk om stevig in de wereld te staan. 5️⃣ Je zegt vaak: “Niet zo gevoelig doen.”
Gevoeligheid is geen zwakte, maar een antenne. Als je kind leert dat die gevoeligheid fout is, zal het zichzelf afsluiten. Laat je kind voelen dat gevoeligheid erbij mag horen – dát maakt sterk en authentiek. ✨ Sterk worden begint niet bij de buitenwereld, maar bij thuis. Als jij de veilige basis bent, kan je kind elke storm aan. PS: reageer met WACHTLIJST voor iets wat je niet wil missen, beloofd! 🙌🏼 Mijn meest waardevolle aanbod ooit voor ouders van kinderen tot 12 jaar! Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

Wat vaak niet zo lekker werkt ❌ 👻 Je kind moet stoppen met gamen > ‘Je hebt al een uur mogen gamen, nu moet ie uit!’ 👻 Je kind speelt zeer luidruchtig in de woonkamer > ‘Jeetje, kan het wat zachter?!’ 👻 Je kind heeft een grote indoor hut gebouwd die afgebroken moet worden > ‘En nu is het tijd om op te ruimen, want alles staat hier vol’ Resultaat? Een tegenstribbelend kind. Weinig beweging. Misschien zelfs frustratie en gedoe. Veel ouders denken dan: ik moet strenger zijn en harder mijn punt maken. Maar vaak is de sleutel helemaal niet harder, maar juist zachter. Eerst even naast je kind staan, in plaats van ertegenover. En voordat je denkt dat het een trucje is, dar is het niet. Kinderen voelen feilloos of je écht aanwezig bent of alleen maar snel een kunstje doet. Het vraagt dat je even pauzeert, ziet waar je kind is en dan pas de overstap maakt. Bijvoorbeeld (en check zeker ook door welke bril de situaties worden bekeken): 🎮 Je ziet je kind helemaal opgaan in de spelcomputer. Je benoemt dat, je voelt mee, je toont interesse in de vorm van een vraag. ..pauze..Pas dan zeg je: het is tijd om te stoppen. 💥Je hoort hoe enthousiast er gespeeld wordt in de woonkamer. Je glimlacht, je benoemt het enthousiamse en je laat merken dat je het ziet. ..pauze.. Dan geef je aan dat het pijn doet aan je oren en dat het zachter mag. vraag je om wat zachter te doen. 🛖 Je merkt hoe trots je kind is op de hut die gebouwd is. Je vraagt of je kind een korte rondleiding wil geven. ..pauze.. En daarna benoem je dat er opgeruimd moet worden. Als het fijn is kan je het samen doen. De grens blijft. Maar het verschil is: je kind voelt zich gezien. En precies dat opent de deur naar meebewegen. Het vraagt soms een paar minuten meer (of minder als het tot gedoe leidt). Maar het voedt de relatie en zorgt voor een fijnere sfeer in huis. PS: wil je nou meer van dit? In september openen de deuren van mijn meest waardevolle aanbod ooit voor ouders van kinderen tot 12 jaar! Wil je niet missen, beloofd. 🙌🏼 Reageer met WACHTLIJST en jij krijgt als allereerste de scherpste aanbieding. Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

Alle kindgerelateerde accounts verzamelen voor de zogenaamde wakkere kinderloze mensen op deze aarde 👇🏻👇🏻 😅🤪🙃 Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeden en ouderschap

We dachten vroeger dat liefde vanzelf moest gaan. Dat het altijd licht en makkelijk zou zijn. Maar dat is niet zo. Niet bij ons in ieder geval. Er waren periodes dat het helemaal niet zo voelde. Wat we pas later leerden (en ja, daar hadden we hulp bij nodig), is dat het niet gaat om de ander willen veranderen. Hoe subtiel ook.. steeds hopen dat je partner net iets anders doet, reageert of voelt, legt een enorme druk op de relatie. De echte ommekeer kwam toen we allebei leerden: ✨ jezelf omarmen, inclusief je zwarte randjes ✨ de ander zien zoals die is, met alles wat mooi en alles wat ingewikkeld is ✨ verantwoordelijkheid nemen voor je eigen groei, in plaats van bezig zijn met wat de ander zou ‘moeten’ veranderen Dat betekent niet: “zo ben ik nu eenmaal, deal er maar mee”. En ook niet: “ik moet mezelf volledig heruitvinden”. Het is meer een uitnodiging om te kijken: als de ander niet verandert… kan ik daar dan mee zijn? Want pas als je elkaar echt ziet en accepteert, ontstaat er weer ruimte voor verbinding, luchtigheid en liefde. 💡 Belangrijk om te zeggen: als een relatie niet meer werkt of als er sprake is van onveiligheid, hoop ik dat je kiest voor een andere weg. Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

🌱 Opvoeden voelt soms als verdwalen zonder kaart. Je weet dat je het goed wilt doen, maar wat is goed? Wat als er een formule bestaat die je de weg wijst… 🧭 De eerste wegwijzer: je kind begrijpen mbt hechting, grenzen en emotionele groei. Kinderen hebben diepe verbinding nodig om zich veilig te voelen (hechting). Ze hebben duidelijke kaders nodig om te weten waar de wereld ophoudt en begint (grenzen). En ze hebben ruimte nodig om stap voor stap te leren omgaan met hun gevoelens (emotionele groei). Deze drie versterken elkaar – en samen vormen ze de basis voor een kind dat stevig in het leven staat. 🧭 De tweede wegwijzer: jezelf heropvoeden. Want je kunt nog zóveel weten over opvoeden… als jouw eigen patronen je in de weg zitten, bots je telkens opnieuw. Misschien merk je dat je sneller schiet in boosheid, of dat je woorden gebruikt die je van je eigen ouders kent. Jezelf heropvoeden betekent: bewust worden, zachter kijken naar jezelf, en kiezen voor een nieuwe manier van reageren. 🔑 Samen vormen deze wegwijzers de gouden formule voor minder strijd en meer verbinding. En het mooie? Je kunt het overal en altijd toepassen. 🙌🏼 Wil je leren hoe? Dat kan! Binnenkort openen de deuren van mijn nieuwste aanbod. Reageer met WACHTLIJST en je hoort als eerste meer. Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

Als je meerdere kinderen hebt, weet je: deze vraag komt vroeg of laat. Vaak uit het niets. En bedenk je dat er vaak een onzeker hart schuilgaat achter deze vraag. Het makkelijke antwoord?
“Van jullie allemaal evenveel natuurlijk.” Maar dat antwoord voelt voor een kind vaak leeg. Want wat je kind écht wil weten is: zie je mij? Vind je mij uniek? Ben ik speciaal voor jou? Daarom is dit de uitnodiging om stil te staan. Om niet te sussen, maar te verdiepen. Om iets te zeggen als:
🧡 “Ik hou heel veel van jullie allemaal. En van jou op een heel eigen manier. Omdat jij jij bent.” Want kinderen hebben geen behoefte aan een verdelingsvraag, maar aan erkenning voor hun unieke plekje in jouw hart. ✨ Dus: geen generalisatie. Geen “evenveel”. Maar unieke liefde, uitgesproken. 👉 Hoe zou jij antwoorden als je kind je dit vraagt? PS: reageer met WACHTLIJST voor iets wat je niet wil missen, beloofd! 🙌🏼 Mijn meest waardevolle aanbod ooit voor ouders van kinderen tot 12 jaar! Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap Disclaimers 🙃 - Alles kent nuance, maar insta laat weinig ruimte voor hele blogs. Als je me kent of met me werkt dan weet je dat ik iets meestal van meerdere kanten bekijk. - Niet eens met wat ik deel? Prima, dat hoeft ook niet. Door scrollen mag. - Ik bepaal gelukkig niet wat jij moet doen, dat kies je zelf. Jij kent jouw kind en jullie situatie het beste. - Reacties zijn zeer welkom, maar hou het respectvol.

Iedereen heeft af en toe een Reminder nodig. Om scherp te blijven. Om richting te bepalen. Om te zakken in wat belangrijk is. Vraag 8 gratis Reminders aan door hieronder te reageren met ‘reminder’ 🎁 Ik stuur ze dan via DM naar je toe! Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

Je kind mag ALLES voelen. Boos, verdrietig, jaloers, teleurgesteld. 
Maar niet alles doen. Slaan, schoppen, schreeuwen in je oor – daar mag jij een grens zetten. En daar zit ‘m de crux:
👉 Gedrag hoef je niet te accepteren.
👉 Gevoelens wél erkennen. Dat klinkt simpel, maar in de praktijk vergeten we vaak dat eerste stapje: “Ik snap je.” 
En juist dát maakt dat je kind zich gezien voelt. Dat boosheid sneller zakt. Dat er ruimte komt voor verbinding in plaats van strijd. Voorbeeld: Je bent samen met je kind in de speelgoedwinkel en je kind ziet een toffe auto. 
❌ “Nee, je hebt al genoeg speelgoed, klaar nu.”
✅ “Ja, die auto is gaaf! Ik koop nu niks, maar we kunnen ‘m op je lijstje zetten.” Zie je het verschil? 
Je zegt nog steeds ‘nee’, maar mét erkenning. En dat is opvoeden met liefde en grenzen. PS: reageer met WACHTLIJST voor iets wat je niet wil missen, beloofd! 🙌🏼 Mijn meest waardevolle aanbod ooit voor ouders van kinderen tot 12 jaar! Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

Met hun kwispelstaart en pure energie laten honden ons elke dag zien wat echt belangrijk is. En daar kunnen wij stiekem veel van leren. 1️⃣ Geef je dierlijke (/kinderlijke) energie de ruimte
Laat je enthousiasme zien. Rennen, knuffelen, lachen. Energie werkt aanstekelijk. 2️⃣ Daarover gesproken: lekker blijven spelen
Niet alleen voor kinderen. Spelen houdt je licht, verbonden en levendig. 3️⃣ Nadenken over… niks!
Honden leven in het nu. Even stoppen met piekeren geeft ruimte om te genieten. 4️⃣ Liefde tonen, no matter what
Geen voorwaarden, geen mitsen en maren. Gewoon: ik zie je, ik hou van je. 5️⃣ Lachen naar vreemden (= ‘gratis’ geluk)
Eén glimlach kan een kettingreactie van vriendelijkheid starten. 6️⃣ Hondstrouw zijn
Blijf gaan voor je dierbaren. Altijd, door dik en dun. 7️⃣ Je innerlijk je identiteit laten bepalen
Niet uiterlijk, maar je hart en gedrag maken wie je bent. 8️⃣ Ongegeneerd knuffels uitdelen
Warmte en oxytocine, zomaar. Daar kun je niet te veel van hebben. 9️⃣ Neem het leven niet té serieus
Controle bestaat niet. Met een beetje luchtigheid wordt het leven lichter. Onthoud: hoe jij je gedraagt, geef je door aan je kind. Dus: leef, speel, lach, heb lief. PS: reageer met WACHTLIJST voor iets wat je niet wil missen, beloofd! 🙌🏼 Mijn meest waardevolle aanbod ooit voor ouders van kinderen tot 12 jaar! Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

Vaak sta ik dit alleen te doen, maar deze keer kreeg ik hulp. Maakt het een stuk leuker! En buiten bakken is sowieso een feestje. Vrijdag een tussenstop bij de lokale eierautomaat voor verse eieren en gisteren op de markt nog twee trossen overrijpe bananen gescoord voor een euro. Hop, alle ingrediënten bij elkaar en bakken maar. Ideaal als ontbijt of lunch. Twee van de drie kinderen hier zijn er dol op. Recept (ik deed alles x3): 3 bananen 6 eieren (middelgroot) 100 gram bloem beetje bakpoeder kaneel snufje zout roomboter om in te bakken PS: denk nu niet dat ik dit altijd al doe. Onze tropenjaren zitten erop en daardoor ontstaat letterlijk meer ruimte om dit soort dingen te doen 😁 Dus voelt het voor als als nog meer extra ballen? Kies dan slim en doe wat makkelijk is voor jou! Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

Wist je dat gevoelens erkennen een belangrijk puzzelstukje is naar meer rust, vertrouwen en verbinding met je kind?
Niet ingewikkeld, wel life changing. Wanneer jij zegt: “Ik snap dat je teleurgesteld bent” of “Ja, dat is echt balen”, gebeurt er iets magisch:
👉 Je kind voelt zich gehoord.
👉 Emoties zakken sneller.
👉 Het vertrouwen groeit. En let op: gevoelens erkennen betekent níét dat je alles goedkeurt. 
Je mag grenzen stellen aan gedrag én tegelijkertijd je kind laten voelen dat z’n binnenwereld er mag zijn. Voorbeeld: Jullie waren van plan om samen naar het zwembad te gaan, maar er kwam helaas wat tussendoor. 
❌ “Hou op met huilen, zo erg is het niet.”
✅ “Je had er zo’n zin in hè? En nu gaat het niet door. Dat is echt verdrietig.” 
Waar ‘afkappen’ afstand schept, bouwt erkenning een brug.
Een brug naar een kind dat zich gesteund, geliefd en begrepen voelt. PS: reageer met WACHTLIJST voor iets wat je niet wil missen, beloofd! 🙌🏼 Mijn meest waardevolle aanbod ooit voor ouders van kinderen tot 12 jaar! Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

Het nieuwe schooljaar is begonnen en ik schrijf altijd even een kaartje voor de leerkracht. Ergens einde eerste week. 
Niet lang, gewoon een paar regels over mijn kind, iets persoonlijks naar de leerkracht en een wens voor de samenwerking. Waarom?
✨ Je hoeft niet te wachten tot het kennismakingsgesprek – zo weet de leerkracht meteen iets belangrijks over je kind.
✨ Het legt de basis voor korte, warme lijntjes.
✨ Je laat zien dat je de leerkracht ziet als mens, niet alleen als leerkracht.
✨ En je kind voelt: mijn ouders en de leerkracht werken samen, ik sta er niet alleen voor. Een kleine moeite, maar een groot verschil voor het contact en de samenwerking.
Zo starten we samen dit schooljaar in verbinding. Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

Je kind luistert altijd. Waarmee ik bedoel dat ze altijd horen wat je zegt.
Altijd. Zelfs als hij druk aan het spelen is in de hoek.
Zelfs als je niet tegen hem praat. Zelfs als hij met volle aandacht voor de tv zit. Juist daarom is het waardevol om bewust te kiezen wat je zegt als je kind in de buurt is.
Niet vanuit druk of perfectionisme,
maar vanuit het stille besef: kleine oortjes luisteren altijd mee. Dit zijn 6 dingen die je je kind graag “per ongeluk” mag laten horen: 💚 1. Woorden van trots
“Heb je gezien hoe [naam kind] toch het water in ging, ook al was ze zenuwachtig?”
Zeg het tegen iemand anders. Je zult zien dat je kind het meekrijgt.
Horen dat jij trots bent, zonder dat je het direct tegen hem zegt is heerlijk. 💚 2. Vriendelijke woorden over anderen
“Wat mooi dat die mevrouw hielp om dat te pakken voor die meneer, dat was zo aardig.”
Het lijkt een klein moment, maar het leert je kind empathie, respect en zachtheid. 💚 3. Jouw doorzettingsvermogen
“Poeh, ik was zo gefrustreerd, maar ik heb even diep ademgehaald en toch doorgezet tot het lukte.”
Zo leert je kind dat opnieuw proberen belangrijker is dan het in één keer perfect doen. 💚 4. Eerlijke excuses
“Schat, ik reageerde wel heel fel net en dat had ik niet moeten doen. Sorry.”
Je laat zien: iedereen maakt fouten.
Maar verantwoordelijkheid nemen is wat ons leert herstellen en weer verbinden. 💚 5. Zelfzorg zonder schuldgevoel
“Dit is mijn rustmoment. Straks kom ik bij je spelen.”
Zo leert je kind dat goed voor jezelf zorgen niet egoïstisch is, maar juist nodig en normaal is. 💚 6. Dankbaarheid
“Dankjewel voor het opruimen van de tassen lieverd.” Tegen je partner of tegen je kind. 
Niet om iets op te dringen, maar om te laten voelen: dankbaarheid is fijn. Want vergeet niet: kinderen leren niet alleen van wat je uitlegt, maar vooral van hoe jij leeft. PS: reageer met WACHTLIJST voor iets wat je niet wil missen, beloofd! 🙌🏼 Mijn meest waardevolle aanbod ooit voor ouders van kinderen tot 12 jaar!

Eerst worden gezinnen kapotgemaakt door de toeslagenaffaire. Dan volgt de zogenoemde ‘Hersteloperatie’. Herstel? Ammehoela. Een moeder die al zoveel onrecht meemaakte, krijgt wéér valse hoop. Eerst slachtoffer van de toeslagenaffaire, daarna onterecht onder het vergrootglas van Veilig Thuis. En nu dit: de gemeente die mij notabene zelf benaderde om dit gezin te helpen, wijst mijn offerte af. Ik ben SKJ- en NVRG-geregistreerd, voldoe daarmee aan alle eisen en heb de klachtenregelingen op orde. Maar eerst kreeg ik te horen dat dat de reden was om mijn offerte af te wijzen. Vervolgens gooien ze het ineens op ‘we moeten eerst voorliggende partijen benaderen’. Wisselende verklaringen. Geen helderheid. Geen verantwoordelijkheid. Snap jij het nog? Ik niet. 🤯 Begrijp me goed. Dit gaat niet over mij. Dit gaat over gezinnen die klem zitten. Over ouders die beschadigd zijn door het systeem en die nu opnieuw de rekening betalen. Ze worden blij gemaakt met een dode mus. Ze stellen zich open, gaan met mij in gesprek en zien een samenwerking zitten. Maar nee, de gemeente bedenkt pas daarna hoe ze het eigenlijk willen. 🤷🏼‍♀️ Hoe dan?! Hoe kan een ‘hersteloperatie’ in de praktijk zo onzorgvuldig en schadelijk uitpakken? Hoe kan er zo weinig oog zijn voor de impact op een gezin dat al jarenlang in overlevingsstand staat? Dit laat pijnlijk zien wat ontbreekt: 🔹 Zorgvuldigheid 🔹 Transparantie 🔹 Traumasensitief handelen Als dit herstel moet heten, dan moet het écht anders. Geen protocollen of valse beloften, maar luisteren, zien en verantwoordelijkheid nemen. En laat helder zijn: ik heb de gemeente laten weten dat ik me beschikbaar stel om deze processen te verbeteren en professionals te trainen in traumasensitief handelen. Want dit mag nooit meer gebeuren.

Misschien denk je dat je kind gewoon “lastig” doet… Dat hij aandacht wil.
Of dat hij je uittest (want dat zeggen anderen toch vaak). 
Misschien heb je in je hoofd al allerlei oordelen en verklaringen klaar… Maar soms is er iets anders aan de hand.
Soms worstelt een kind vanbinnen.
Zonder dat hij weet hoe dat te vertellen.
En dan spreekt het gedrag, luid en duidelijk. Herken je dit? * Snel geïrriteerd of boos om kleine dingen * Heel emotioneel of overgevoelig (plots huilen of schreeuwen) * Veel piekeren of zorgen maken * Regelmatig conflicten met broertjes, zusjes of vriendjes * Alles willen controleren of bang zijn voor nieuwe situaties * Moeite met slapen * Zich afsluiten, terugtrekken of weinig willen praten * Terugvallen in eerder gedrag (bijv bedplassen, duimzuigen) Dit is niet altijd “gewoon een fase” of “kinderen zijn nu eenmaal zo”.
Soms is het een stille roep om hulp. Een teken dat er spanning zit in hun lijf, emoties die vastzitten, of een gevoel van onveiligheid dat ze niet kunnen benoemen. Als je dat eenmaal ziet, verandert alles.
Dan kan je van ‘corrigeren’ naar begrijpen.
Van reageren op gedrag naar luisteren naar de boodschap eronder. En dat maakt het verschil tussen een kind dat blijft vechten… en een kind dat weer kan ademen, ontspannen, spelen, slapen en leren.
Een kind dat weer helemaal zichzelf is. ❤️ Gedrag is de taal van een kind. Hoe beter je die taal leert verstaan, hoe veiliger en rustiger jullie allebei worden. PS: reageer met WACHTLIJST voor iets wat je niet wil missen, beloofd! 🙌🏼 Mijn meest waardevolle aanbod ooit voor ouders van kinderen tot 12 jaar! Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

We horen het zo vaak: “Ouders moeten leren loslaten.” Maar voor een kind voelt dat allesbehalve bevrijdend. Loslaten kan voelen als: Jij vindt dat ik het nu alleen moet doen. En dat is niet alleen spannend — het kan ook eenzaam zijn. Kinderen hebben iets heel anders nodig: toevertrouwen. Toevertrouwen is ruimte bieden, maar met de geruststellende wetenschap dat jij er bent. Dat jij hun springplank én hun landingsplek bent. Dat er een onzichtbaar lijntje is 👉🏼 altijd aanwezig, ook als jullie niet bij elkaar zijn. Dat lijntje is een buffer. Het vangt schokken op. Want pijn en teleurstelling horen bij het leven, maar je kind hoeft het niet alleen doen. Toevertrouwen betekent niet dat je afstand neemt. Het betekent dat je nabij blijft, soms fysiek, soms in gedachten en hart. Het betekent: beschikbaar zijn, zelfs als je een stap terugdoet. Of je kind nu voorzichtig of juist vrijgevochten is, hun moed groeit als ze weten: “Mijn ouder laat me bewegen, mijn ouder vertrouwt mij. En mijn ouder laat me nooit vallen.” Toevertrouwen, graag! Loslaten, liever niet. PS: reageer met WACHTLIJST voor iets wat je niet wil missen, beloofd! 🙌🏼 Mijn meest waardevolle aanbod ooit voor ouders van kinderen tot 12 jaar! Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

Go with the flow in de zomervakantie vind ik zo heerlijk. Kan er geen genoeg van krijgen. 6 weken geen school, geen sport, geen ritme. Heerlijk!!! Nu weer terug in het ritme. Geef me tot de herfstvakantie, dan ben ik weer een beetje gewend. 🙃 Ben jij team vakantie of team schoolritme? PS: reageer met WACHTLIJST voor iets wat je niet wil missen, beloofd! 🙌🏼 Mijn meest waardevolle aanbod ooit voor ouders van kinderen tot 12 jaar! Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

We worden allemaal geboren met een zorginstinct. Het zit in ons lijf, in ons hart, het is onze natuur. Het maakt dat je je kind wilt troosten als het huilt. Dat je automatisch je arm om hen heen slaat als ze bang zijn. Dat instinct is goud waard, maar het is niet onfeilbaar. Want wat jij geeft, is vaak gevormd door hoe jij vroeger zorg hebt gekregen (of gemist). Misschien denk je: Ik voel me geliefd als iemand voor me helpt zonder dat ik hoef te vragen, dus dat zal voor mijn kind ook zo zijn. Of: Knuffels maken mij blij, dus ik geef ze mijn kind bij elk afscheid. Maar… wat als jouw kind zich juist geliefd voelt als jij met ze speelt? Of als jij laat zien dat je hun ideeën serieus neemt? Of als je ze ruimte geeft om iets zelf te proberen? Het verschil zit ’m vaak niet in méér liefde geven, maar in anders kijken. Bewust stilstaan bij de vraag: “Hoe voelt mijn kind zich geliefd?” En het antwoord kan je soms verrassen. Je zorginstinct blijft de basis. Kennis, zelfreflectie en oefenen zorgen dat het scherper wordt. Zodat jij jouw kind kunt geven wat het echt nodig heeft: volgen waar het kan, leiden waar het nodig is. PS: reageer met WACHTLIJST voor iets wat je niet wil missen, beloofd! 🙌🏼 Mijn meest waardevolle aanbod ooit voor ouders van kinderen tot 12 jaar! Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

Je kind doet is wat je niet oke vindt. Je grijpt in, wijst je kind terecht, floept er misschien uit ‘waarom luister je niet gewoon, zo moeilijk is dat toch niet!?’ En dat keer op keer. Het lijkt wel of je kind het niet snapt. Precies dat laatste kan daadwerkelijk aan de hand zijn. Je spreekt je kind aan. Je zegt wat er niet mag, niet oke is en laat ervaren dat het gevolgen heeft. Maar heb je ook al eens geoefend met je kind? 👉🏼 Heb je geoefend hoe je kan vragen om samen te spelen? 👉🏼 Heb je laten zien hoe je de schooltas leeghaalt, waar je de spullen laat en waar je de tas ophangt? 👉🏼 Heb je samen de kamer opgeruimd? Alleen zeggen wat er niet mag werkt vaak niet. Je hebt het voor te doen, te herhalen en samen te oefenen. Dat is waar kinderen van leren. “Laten we samen oefenen” is vaak de kortste weg naar echt ander gedrag. 
 PS: reageer met WACHTLIJST voor iets wat je niet wil missen, beloofd! 🙌🏼 Mijn meest waardevolle aanbod ooit voor ouders van kinderen tot 12 jaar! Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

1. “Weet je waarom ik trots op je ben?”
Je trots uitspreken versterkt haar gevoel van competentie en eigenwaarde. 2. “Wil jij de laatste hap?”
Door iets van jezelf te delen, laat je zien dat je bereid bent te geven en dat zij belangrijk voor je is. 3. “Wil je dat ik nog even blijf?”
Aanbieden om langer samen te zijn geeft veiligheid en geborgenheid. 4. “Ik heb wat ideeën, maar wat vind jij?”
Haar mening vragen geeft een gevoel van autonomie en waarde. 5. “Het lijkt alsof je grote gevoelens hebt, wil je er nu over praten of later?”
Haar emoties erkennen en een keuze bieden laat zien dat je sensitief en respectvol bent. 6. “Wat was het leukste van je dag?”
Interesse tonen in haar dag laat zien dat ze belangrijk voor je is. 7. “Kun je mij jouw kant van het verhaal vertellen?”
Haar perspectief horen laat zien dat haar gevoelens ertoe doen. 8. “Wil je weten wat mijn favoriete ding aan jou is?”
Een positief kenmerk benoemen geeft je kind zelfvertrouwen en een warm gevoel. 9. “Ik zie dat je hier hard aan werkt.”
Haar inspanning benoemen geeft erkenning en moedigt aan om door te zetten. 10. “Wil je met mij spelen?”
Uitnodigen tot spel versterkt jullie band. 11. “Wil je advies of zal ik gewoon luisteren?”
Helder maken wat ze nodig hebben, geeft vertrouwen en openheid. PS: reageer met WACHTLIJST voor iets wat je niet wil missen, beloofd! 🙌🏼 Mijn meest waardevolle aanbod ooit voor ouders van kinderen tot 12 jaar! Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

Ken je dat gevoel… dat je in een andere taal praat dan je kinderen?
Dat je 3x iets zegt en ze pas reageren als je stem weer een octaaf hoger gaat? Je bent niet de enige. Welcome to the club.. 
Soms een kleine verandering in taal dé sleutel tot verandering. Probeer het eens uit zou ik zeggen. In plaats van:
❌ “Als je je schoenen niet aandoet, gaan we niet weg.”
❌ “Als je je tanden niet poetst, geen verhaaltje.”
❌ “Als je de vaatwasser niet inruimt, mag je niet meer gamen.” Probeer eens:**
✅ “Zodra je je schoenen aan hebt kunnen we gaan.”
✅ “Zodra je tanden zijn gepoetst, lezen we een verhaaltje.”
✅ “Zodra je de vaatwasser hebt ingeruimd, kan je nog ff gamen.” Het verschil is wel voelbaar toch? * Je blijft rustig en duidelijk. * De grens is stevig. * Je kind krijgt de kans om het opnieuw te proberen. Het gaat niet om strenger zijn. Het gaat om rustig, duidelijk en vriendelijk laten ervaren: deze grens is er, en die geeft houvast. Geloof me. Dit is een ingrediënt naar minder strijd en meer verbinding. 
 **ipv ‘zodra’ kan je ook ‘eerst’ of ‘als’ gebruiken he. Doe wat lekker bekt voor jou 😉 PS: reageer met WACHTLIJST voor iets wat je niet wil missen, beloofd! 🙌🏼 Mijn meest waardevolle aanbod ooit voor ouders van kinderen tot 12 jaar! Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

Ik zie het zo vaak gebeuren: ouders die vol toewijding werken aan hun eigen bewustzijn en patronen. Ze onderzoeken triggers, oefenen nieuw gedrag, en proberen het anders te doen dan ze zelf hebben meegekregen. 
Dat is moedig. En intens. En soms ook confronterend. Maar als het bewustzijn alleen wordt ingezet om te zien wat er nog niet goed gaat, dan is het geen groei meer. Dan wordt het zelfkritiek en dat is schadelijk. Je kijkt alleen naar de fouten, legt de lat steeds hoger, en straft jezelf als het niet meteen lukt. Echte verandering vraagt niet alleen bewustzijn, maar ook zelfcompassie. Dat je jezelf toestaat om te leren. Om te vallen en weer op te staan. Om je successen net zo serieus te nemen als je verbeterpunten. Je verdient het om lief te zijn voor jezelf.
Want dat is waar echte groei begint. PS: reageer met WACHTLIJST voor iets wat je niet wil missen, beloofd! 🙌🏼 Mijn meest waardevolle aanbod ooit voor ouders van kinderen tot 12 jaar! Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

Soms reageren je vanuit boosheid met het idee dat je je kind iets wil leren. Toch knaagt het van binnen, omdat je weet: dit was niet hoe ik had willen reageren. Er is één vraag die kan helpen om daar eerlijk naar te kijken: “Als een vreemde zo met mijn kind zou omgaan, zou ik dat dan oké vinden?” Die vraag kan pijnlijk zijn. Omdat het je confronteert met je eigen frustratie die eruit komt via woorden en toon. En dat die woorden en toon niet zijn wat je kind op dat moment nodig had. Het antwoord op de vraag kan je laten voelen: dit ging niet over mijn kind of over iets wat ik mijn kind wilde leren. Dit was ontlading van wat er al in mij aanwezig was. Ik blijf het herhalen; je bent niet alleen. Dit gebeurt. Bij iedereen. Maar door de vraag steeds opnieuw te blijven stellen ontstaat er bewustwording. Zodat je gaat snappen wat er in jezelf gebeurt, maar ook bij je kind. En wat helpend is om te doen, voor jezelf en je kind. Want bewustwording is de eerste stap naar verandering. Niet door perfect te worden, maar door steeds sneller te merken: hé, dit is niet hoe ik het wil. Dit zijn mijn opties en ik kan anders leren kiezen. Opvoeden vanuit verbinding is geen knop die je omzet. Het is een groeiproces. Jezelf deze vraag stellen en daar elke keer bij stilstaan is één manier die kan helpen een stap te zetten in de richting die je wél wilt. Durf jij te delen bij welk gedrag je antwoord ‘nee, dat zou ik niet oke vinden’ is? 👇🏻 PS: reageer met WACHTLIJST voor iets wat je niet wil missen, beloofd! 🙌🏼 Mijn meest waardevolle aanbod ooit voor ouders van kinderen tot 12 jaar! Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

Elke keer als je in een strijd belandt met je kind, kun je jezelf deze vraag stellen: Wil ik gelijk? Of wil ik geluk (en daarmee verbinding)? Het verlangen naar gelijk is menselijk. Je hebt een punt, je wilt dat je kind het inziet. Maar vaak bouwt het muren in plaats van bruggen. Geluk, in de vorm van verbinding, wederzijds respect en rust… dat vraagt iets anders. Het vraagt dat je soms de strijd loslaat. Niet omdat je ongelijk hebt. Maar omdat de relatie belangrijker is dan het winnen van het moment. Moet je dan altijd maar toegeven? Zeker niet. Grenzen blijven grenzen. Maar met zachte ogen kijken, met nieuwsgierigheid en empathie, brengt je dichter bij geluk dan vasthouden aan je gelijk ooit zal doen. Soms is het mooiste bewijs van gelijk… dat je het niet hoeft te halen. PS: reageer met WACHTLIJST voor iets wat je niet wil missen, beloofd! 🙌🏼 Mijn meest waardevolle aanbod ooit voor ouders van kinderen tot 12 jaar! Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

Reguleren leer je niet in je eentje. 
Dit soort strategieën zijn voor veel volwassenen al lastig.
Laat staan voor jonge kinderen, midden in een emotionele storm. In rustige momenten kun je ermee oefenen, als spel. 
Maar tijdens woede, verdriet of paniek is dat geen realistische ingang. En dat is tot zeker 7-9 jaar ook niet het geval. Wat kinderen nodig hebben, is geen oefening in zelfbeheersing.
wat ze nodig hebben is ontladen. Via spel, tranen, beweging of gek doen. 
Alleen daar hebben ze iemand bij nodig:
🧠 Iemand die blijft
❤️ Iemand die reguleert 💪🏼 Iemand die leiding neemt
🤲 Iemand die veiligheid uitstraalt Zelfregulatie groeit in relatie. Niet in isolatie. En ook niet in strategieën die eigenlijk bedoeld zijn voor volwassenen. PS: reageer met WACHTLIJST voor iets wat je niet wil missen, beloofd! 🙌🏼 Mijn meest waardevolle aanbod ooit voor ouders van kinderen tot 12 jaar! Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

Wat wel kan: veerkracht opbouwen en verbinding bieden. 
We maken allemaal fouten.
We zeggen dingen verkeerd.
We missen signalen. En dat is oké. Niet omdat het niks uitmaakt.
Maar omdat het erbij hoort. Het doel is niet om je kind te beschermen tegen alles.
Want dat kan niet. 
We schieten tekort. We maken inschattingsfouten.
We krijgen later misschien te horen waar we ons kind niet hebben gezien of gehoord. Hoe goed je het ook probeert te doen, dit zal altijd gebeuren. Dat zijn kleine trauma’s.
Trauma met een kleine t.
Wonden die ontstaan in de relatie. Maar juist in die relatie kunnen we ook helen. Wat kinderen nodig hebben is geen perfect ouderschap.
Maar verbindend ouderschap.
Bewust, betrokken en bereid om te herstellen. Dat we niet ontkennen wat moeilijk was.
Maar durven zeggen: “Vertel eens…” om vervolgens te luisteren. 
Of “Ik zie het nu. Dat heb ik niet handig gedaan.” Want veerkracht ontstaat niet in een leven zonder barsten.
Maar in een leven waarin die barsten gezien worden.
En waar liefde steeds opnieuw de lijm is. PS: reageer met WACHTLIJST voor iets wat je niet wil missen, beloofd! 🙌🏼 Mijn meest waardevolle aanbod ooit voor ouders van kinderen tot 12 jaar! Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

Woorden doen ertoe.
Niet alleen voor je kind, maar ook voor jezelf. Wat je uitspreekt, wordt wat je ziet.
En wat je ziet, bepaalt hoe je reageert. Kijk dus niet alleen naar gedrag. In de kern is al het goede aanwezig.
Durf te spreken vanuit vertrouwen, ook als het gedrag daar even niet bij past. PS: reageer met WACHTLIJST voor iets wat je niet wil missen, beloofd! 🙌🏼 Mijn meest waardevolle aanbod ooit voor ouders van kinderen tot 12 jaar! Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

Zijn volledige en eerlijke antwoord was ‘nee, liever niet… maar ik ga wel.’ Spaceholden voor de emoties van kinderen vraagt veel. Het is geen kattenpis. Het is niet perse leuk. Ik sta er ook niet bepaald om te springen. Juist daarom is het zo fijn om het samen te dragen. Uitspreken hoe dat écht voor je is kan verlichting bieden. Het is erkenning naar jezelf. Uiteraard spreek je dit niet zo uit met kinderen erbij, maar als volwassenen samen kan dat prima. Als jij eerlijk bent, heb je er dan altijd zin in? En mag dat er zijn van jezelf? PS: mijn man zei dit oprecht, niet op een vervelende manier. Hij kon liefdevol aansluiten bij onze dochter. Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

Er is absoluut een relatie tussen lastig gedrag en een gebrek aan verbinding. Maar als we dat zo stellig zeggen, maakt dat veel ouders onzeker. Ze gaan keihard werken. Willen altijd maar in verbinding zijn. Ze worden voorzichtig. Ze zien het lastige gedrag van hun kind en voelen zich schuldig. Misschien zelfs alsof ze falen als ouder. Maar lastig gedrag kan uit zóveel meer voortkomen dan een gebrek aan verbinding. Soms komt het door een gebrek aan verbinding. Maar soms ook niet. Dan is het gewoon even lastig. Dan kunnen we er weinig aan doen. En vraagt het simpelweg om verdragen, zonder het te willen fixen. Hoe we dat doen, daar hebben we wél invloed op. En ja, dan is inzetten op verbinding eigenlijk altijd een goed idee 🙏🏼 Drop een ❤️ als je deze voelt. Of laat me weten hoe jij er (anders) over denkt. PS: reageer met WACHTLIJST voor iets wat je niet wil missen, beloofd! 🙌🏼 Mijn meest waardevolle aanbod ooit voor ouders van kinderen tot 12 jaar! Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

👇🏻👇🏻👇🏻👇🏻 Gedrag is nooit het echte probleem. Wat zit eronder? Soms is het iets simpels: vermoeidheid, honger of overprikkeling. Maar heel vaak speelt er meer. 👉🏼 De sfeer in huis is gespannen. 👉🏼 Jij en je partner ervaren relatieproblemen. 👉🏼 Misschien draag je als ouder nog oud zeer mee: een jeugd waarin je niet echt gezien werd of waarin emoties onveilig voelden. En dat sijpelt onbedoeld door. Kinderen voelen dat. Ze reageren daarop. Niet met woorden, maar met gedrag. Vaak zonder dat ze het zelf doorhebben. Dus als je kind ontploft, of zich terugtrekt.. Kijk niet alleen naar het gedrag. Vraag je af: wat wordt hier eigenlijk zichtbaar? In mijn kind, maar misschien ook in mij.. Disclaimer: Er spelen natuurlijk veel meer factoren een rol. Als gezinstherapeut kijk ik altijd naar context. Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

Het is niet het leukste om te horen, maar het geeft wel aan dat we niet alleen maar doen wat zij wil. Precies onze taak als ouders. We hoeven kinderen niet tevreden te houden. We hoeven ze niet blij te maken. We zijn zelfs niet verantwoordelijk voor hun geluk. Kinderen horen hun ouders af en toe stom te vinden. Dat is geen teken van een slechte relatie. Dat is geen reden om te twijfelen aan jezelf. Dat is vooral heel normaal. Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

1. De inleiding bij de geboorte van mijn oudste. Ondanks meconiumhoudend vruchtwater was er geen reden tot paniek. Ik had willen wachten. Mijn lijf vertrouwen. Deze ervaring had zachter en autonomer mogen zijn. 2. Sneller hulp inschakelen – en meer toelaten. Ik had genoeg lieve mensen om me heen, maar vond dat ik het zelf moest kunnen. Terwijl ouderschap juist iets is wat je samen draagt. 3. Relatietherapie als onderhoud. Onze relatie kwam onder druk te staan, zoals bij zoveel jonge gezinnen. Achteraf had ik eerder ondersteuning gezocht, voordat het zou uitlopen op uitdagende crisissen. 4. Mezelf direct ontslaan van perfectie. Wat wilde ik het graag goed doen. Maar pas toen ik mezelf toestond fouten te maken, werd het lichter en kwam er ruimte. 5. Mijn oudste niet naar de peuteropvang brengen. Ik dacht dat het moest voor zijn ontwikkeling. Maar dat is onzin. Ik kijk met mildheid terug, maar ook met heldere lessen. En jij? Als jij opnieuw mocht beginnen, wat zou jij anders doen? Drop het hieronder 👇🏻 Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

Als je kind een driftbui heeft denk je misschien bij jezelf: “Je weet dit toch al? Je kunt dit beter…” Maar onthoud: een kinderbrein is nog lang niet af. Sterker nog, het is volop in ontwikkeling. Tot ver in de twintiger jaren zijn ze nog aan het groeien, leren en oefenen. Dus nee, ze weten het nog lang niet altijd. Of ze weten het wel, maar het lukt gewoonweg nog niet. Ze hebben het te leren, met vallen en opstaan. Dat betekent natuurlijk niet dat je alles maar moet laten gebeuren. Grenzen zijn juist helpend. Zeg gerust nee. Haal je kind uit de situatie. Blijf erbij, zonder al te veel woorden. Een gesprek voeren is onmogelijk namelijk. Soms kan je er later op terug te komen. In de auto. Tijdens een wandeling. Of gewoon thuis op de bank. Zodra jullie allebei weer gekalmeerd zijn. Juist op momenten dat het ijzer koud is. Zodat er echt ruimte is voor luisteren, begrijpen en samen kijken naar wat er anders kan. En misschien nog wel belangrijker: Oefen ook in rustige momenten met “Hee, zullen we straks even kletsen?” Over iets fijns. Of iets moeilijks. Over wat goed ging. Of waar jullie allebei van baalden. Want praten over de kleine dingen maakt het makkelijker om later ook de grote dingen te delen. Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

Dat is wat ik het liefst hoor. Want het betekent dat er liefde te zien is. Liever dat ze zich schamen voor onze kussen, dan dat ze moeten vrezen voor onze conflicten. Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en verbindend ouderschap

Ik liet het schelden even voor wat het was. Niet om haar gedrag goed te keuren, maar om haar innerlijke storm niet groter te maken. Soms zijn we geneigd meteen te corrigeren wat we horen, in plaats van te luisteren naar wat eronder ligt. Want kinderen zijn vaak nog niet in staat om te zeggen wat er speelt. Ze voelen zich overspoeld. En jij? Jij bent hun anker. Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvo eding en verbindend ouderschap

Vorig jaar las ik bij iemand anders deze duidelijke regel: ‘we gaan altijd met volle handen uit de auto’ En vanaf het eerste moment dat ik deze regel introduceerde houden ze zich eraan. Superfijn, want het scheelt mij minstens twee keer lopen. Maar vooral leren zij; het is onze gezamenlijke verantwoordelijkheid. Niet alleen van ons als ouders, maar óók van de kinderen. Volg @generatie_gevoelsrijk voor meer over opvoeding en ouderschap Helpt jouw kind mee met sjouwen??

Wat is het lelijkste wat jij naar je hoofd geslingerd hebt gekregen??

Waar loop jij van over maar krijg je niet uit handen? 👇🏻

Ik zag haar prutsen met een klavertje en een los blaadje. Nieuwsgierig vroeg ik wat ze aan het doen was. “Vrienden op de camping hebben gezegd dat ik een euro krijg als ik een klavertje vier vind,” zei ze. Dus wat doet ze? Ze knutselt er gewoon eentje in elkaar. Een klavertje drie, een los blaadje, een stukje plakband en klaar is Kees. En het werkte nog ook. De ‘vrienden’ bleken twee lieve bejaarde mensen van een veldje verderop. Ook zij genoten van haar vindingrijkheid. Ze blijven me verrassen, die creatieve kinderbreinen. 🤩

Ik dacht: laten we samen een leuke activiteit doen. Zelf kaartjes maken, met leuke teksten. Om die vervolgens stiekem achter te laten op een lege stoel, onder een boek of in een afwasteiltje. Zodat iemand iets leuks zou vinden als hij terugkwam. Een soort mini actie a la @happy_little_moment maar dan op kinderschaal. We liepen over de camping met een stapeltje kaartjes en een twinkeling in onze ogen. De kinderen hadden er lol in, zochten de beste plekjes en overlegden fluisterend. Ik gaf zo nu en dan een knikje, een glimlach, met een ‘ja, goed idee’. Heerlijke activiteit waar ik van genoot en zij ook. Sommige mensen waren aanwezig, waardoor het een persoonlijk gebaar werd. Een kaartje in de hand en een glimlach terug. En ik dacht nog: wat een mooie les voor de kinderen. Geven is fijn. Voor de ander én voor jezelf. Een beetje liefde verspreiden, gewoon omdat het kan. Maar toen… kwam de mevrouw met het hoedje. Ze stond op. Haalde een bakje snoep en deelde dat uit. De kinderen straalden, dat snap je vast. Ik liet het gaan. Net als bij nog een paar anderen die volgden. Vandaag deden we weer een rondje. Hetzelfde verhaal. Stiekeme verrassingen, vrolijke mensen en soms een snoepje. Tot de kinderen op een gegeven moment geld kregen. Elk kind één euro. Ik zei nog: ‘dat is niet nodig hoor, het is leuk om te geven zonder er iets voor terug te krijgen.’ Waarop werd geantwoord met nog een lach en ‘Ach, dat is toch leuk voor die kids!’ Toen twee kampeerders verder hetzelfde gebeurde begon ik me echt wat onbehaaglijk te voelen. Dit was niet het idee van lieve kaartjes uitdelen. Was dit nog leuk iets geven? Of was het iets anders geworden? Moeten we ons de volgende keer maar beperken tot de lege stoelen? Iets uitleggen tijdens het uitdelen? Gewoon laten gebeuren wat er ontstaat? Ik weet het nog niet. Misschien raakt het ook iets in mijzelf. Of laat het juist iets zien wat velen met mij lastig vinden: ontvangen. Iets aannemen zonder terug te geven. Eén ding is me in elk geval duidelijk geworden: kinderen kunnen dat dus prima.

“Ik ben mijn speelsheid ergens verloren” hoor ik mezelf zeggen tijdens een ervaringsgerichte therapiesessie. De opdracht: leid je man met een hoepel door deze ruimte. Alles mag. Geen regels. Gewoon spelen. En toen.. ik val compleet stil. In mijn hoofd wist ik precies wat ik kon doen. Maar mijn lijf weigerde. Ik durfde niet. Bang dat het gek zou zijn. Niet goed. Of raar. Ergens tig jaren geleden ben ik het speelse deel in mij kwijtgeraakt, maar de laatste jaren vind ik het langzaam terug. Steeds vaker. Afgelopen weekend was een feestje. We besloten een giga buikschuifbaan te maken op de camping. Met z’n allen glijden, gieren van het lachen, nat en wild en heerlijk. Spelen is helen. Dus dit is je uitnodiging: Doe eens gek. Doe mee. Geen excuses. Veel plezier! PS: ook een prima full body workout trouwens. Mijn buik, borst en triceps schreeuwen nog. Au. 🤣

Want weet je; als je het allemaal goed wil doen dan ligt teleurstelling op de loer. Niet perse teleurstelling over je eigen handelen, maar over de reactie van je kind. Want je wilt gedoe voorkomen of zorgen dat het snel weer rustig wordt. Maar wat als vlam in de pan onderdeel is van het proces? Of zelfs nodig? Je hoeft alleen maar te blijven staan. Je mag de aandacht naar jezelf brengen. Je mag de tijd nemen om te zien wat we gebeurt en wat er nodig is. Juist als de vlam in de pan gaat is er ruimte voor échte groei. Blijf weg van de kramp. Probeer af en toe wat uit. Niet alles hoeft afgewogen te worden. En onthou wat je intentie is. Dan komt veel vanzelf goed. En zo niet, denk ik graag met je mee 🙏🏼

Niet de vraag die je stelt als je verliefd bent. Als je gaat trouwen. Als je samen een toekomst bouwt. En toch is het een vraag die ik iedereen gun. Want liefde draait niet alleen om beginnen, maar ook om hoe je eindigt als het zover komt. Eind vorig jaar stond ik op het punt om die van mij te moeten beantwoorden. Het woord ‘scheiding’ lag op tafel. Pijnlijk, verwarrend, verdrietig. En tegelijk: praktisch. Wat doen we met het huis? Met de financiën? Met de kinderen?

Allemaal grote vragen waar we een antwoord op moesten vinden, naast de duizend emoties die we voelden. We praatten veel. In die intense week voerden we diepe en eerlijke gesprekken. Wat ik merkte is dat ik tussen alle pijn door ook iets anders voelde: dankbaarheid.

Want er was geen strijd. Geen ‘vechten voor je gelijk’. Wat er wel was? Samenwerking. Om het goed te regelen. Voor ons allebei. Voor de kinderen. Mijn man, die financieel veel meer bijdraagt dan ik, zei:
“Dat blijft zo, voorlopig. Voor mijn part nog maanden. Ik wil dat jij en de kinderen het goed hebben.” 
Ik liet zijn woorden binnenkomen en ik voelde iets in mij zakken. Enorme opluchting. En vertrouwen. We zijn uiteindelijk niet uit elkaar gegaan. Maar de manier waarop we die week samen konden zijn, zoekend naar je juiste constructie… dáár zit voor mij liefde. 
 Dus ja, stel jezelf niet alleen de vraag of je met iemand wilt trouwen.
Vraag je ook af: kan ik met liefde afscheid nemen als het ooit zover komt? 
Het is een onverwachte, maar waardevolle manier om naar liefde te kijken.

Dat is aan hen, niet aan ons. Ik geloof dat het niet helemaal hoeft te verdwijnen. Dat wij kunnen blijven uitreiken, maar dat het minder/anders wordt is een feit. Daarom geniet ik extra als mijn tiener op schoot wil zitten en komt knuffelen. 🥰

Nou ben ik toch al niet zo heel goed in regels en routines. En nee, dat matcht niet altijd met wat de kinderen nodig hebben. Maar dit zijn wel de momenten hoor. Waar mogelijk herinneringen worden gemaakt. Avondeten bij het meer en zwemmen tot de zon onder gaat. Heerlijk! Wanneer gooi jij regels en routines overboord?

Liefdevol uitlachen hoor. En ik snap het, want zelf was ik ook nog vertwijfeld of het zou gaan lukken. Maar ik dacht; laten we zien hoe ver ik kom, desnoods lopend met de fiets aan de hand. Toen ik mijn fietstassen volstopte paste er meer in dan ik had verwacht en bleef enkel de grote watermeloen nog over. Weet je, soms denken we dingen niet te kunnen en blijkt het wél te lukken. Maar dan hebben we het eerst te proberen. Dus vul niet in dat iets niet kan. Wat is het ergste dat er kan gebeuren? Leef je kinderen voor, ook als ze er niet bij zijn, dat je tot veel meer in staat bent dan je denkt 💪🏼

❌ niet hoeven nadenken over de zin van het leven ❌ geen zorgen over inkomsten ❌ altijd toegang tot blije energie En misschien is het helemaal niet zo en ervaart hij dit allemaal ook wel. Maar in mijn hoofd is het een stuk makkelijker en overzichtelijker als hond. Wat denk jij?

En nee, dat lukt niet altijd. Maar wel steeds vaker en vaker. Zij hoeven niet mijn nukken op te vangen. Zij zijn niet verantwoordelijk voor mijn gevoel. En dus accepteer ik dat ik een rotdag heb, zonder hen daar mee te belasten. Want als zij zien dat het zo bij mij werkt, hoeven ze misschien niet zo lang te zoeken om te snappen dat ze dat zelf ook zo mogen.

Als je kind emoties ervaart en uit, wat gebeurt er dan bij jou? Wat voel jij in je lijf? Een schrikreactie. Of irritatie. Of de neiging om in te grijpen en het snel weer stil te krijgen. Misschien hoor je jezelf zeggen: “Niet zo boos doen.” “Kom op, dit is toch nergens voor nodig.” “Doe even normaal.” Niet omdat je een harde ouder bent. Maar omdat je dit zelf zo hebt geleerd. Omdat het je triggert. Omdat het soms gewoon te veel is. Maar emoties zijn geen probleem om op te lossen. Ze zijn geen teken dat je kind ‘overdrijft’ of ‘niet luistert’. Ze zijn een uiting van wat er vanbinnen gebeurt. En dat heeft een plek nodig. Wat je kind op zo’n moment nodig heeft, is niet iemand die zegt hoe het hoort, maar iemand die blijft. Die zegt: “Het is oké dat je boos bent.” “Je mag verdrietig zijn.” “Je hoeft dit niet alleen te doen.” Ruimte maken voor gevoelens, binnen de bedding van jouw grenzen. Dat is waar het om draait. Juist als je kind overspoeld is. Juist als het lastig gedrag laat zien. En dat vraagt ook iets van jou. Dat jij jezelf leert dragen in zulke momenten. Zodat je je kind kunt dragen, juist ook als het stormt. Je hoeft het niet perfect te doen. Maar je mag leren zien dat emoties niet ‘lastig’ zijn, maar een uitnodiging tot verbinding. Dat is geen zwakte. Dat is opvoedkracht.